خدا حضور کمرنگی در پس زمینه زندگی ما دارد. اغلب او را حس نمی کنیم با اینکه می دانیم همین اطراف است. این زمانی است که از عهده خدایی خود بر می آییم .

ولی آن هنگام که خدایی قوی تر بر ما چیره می گردد و ضعف ما را بر ما عیان می سازد و ما را اندوهگین و بیمناک می کند او خود به کمک ما می آید بی آنکه صدایش کرده باشیم . آنگاه در همه جا حضور گرم و پر رنگش را حس می کنیم . و او آخرین و تنها ترین روزنه امید ما می شود. و چشم به او داریم.

خدا شاید ابر انسانی باشد که میان خدایان کوچکش میزان کند . میزان به عدل و قسط.

خدا شاید منشوری باشد که چون از کار خویش نا توان ماندیم به ایشان رجوع می کنیم.

به یاد بیارید آن لحظه پاییزی رو که داشتید همینجوری راه می رفتید یهو در یک سکانس سرد و سیاه و سفید ، یک حس گرم و رنگی توجه شما را جلب کرد. یک لحظه تصور کنید...

یک آدم از جنس مخالف که تو این فیلم بی روح تنها سوژه رنگی و جذابه. صدای تپ تپ قلبتون یادت هست؟.

وااااااااااااای که چه حالی داره عاشقی . دیگه نمیشه بهش فکر نکرد. واقعا که با بقیه تفاوت داره مگه نه؟.

راستی چرا احساس کردید که با بقیه تفاوت داره؟.

بگذریم از رویاهای شبانه و یادهای روزانه و گریه های عاشقانه و هدایای احساساتی تا برسیم به وقتی که بهش رسیدی.

شاید هم نرسیدی ؟!. حالا چه حسی داره آیا هنوز تفاوت داره؟. البته که نااااااااه.ادامه مطلب...